قصه ای برای دخترم

آنیل در 8 م شهریور برای اولین بار به خانه خاله جان من رفت اما حیف که دیگر خاله جان نبود تا به استقبالش

برود این عکس ها رو هم خونه خاله جان ازش گرفتم البته همون روز آنیل برای اولین بار در 5 ماه و 8 روزگی چهار

دست و پا راه رفت.

برای خاله جانم: خاله جان خیلی وقت نگذشته از آن ختم قرآن هایی که هرساله در ماه مبارک رمضان در خانه

ات برپا بود از آن روزهایی که همگی شاد و خندان مهمان خانه ات بودیم از آن روزهایی که تو بهترین میزبان و

صاحب خانه بودی و ما....اکنون 4 سال است که دیگر در بین مانیستی و داغ رفتنت هنوز برایمان تازه است و

هنوز جای خالی ات را باور نداریم .

خاله جان دلم تنگ شده برای روزهای با تو بودن، دلم تنگ  شده برای یک لحظه دیدارت ، دلم تنگ شده برای

صدای مهربان و دلنشین ت ، دلم تنگ شده برای هر صبح جمعه ای که دعای ندبه می خواندی، دلم تنگ شده

برای قامت زیبایت در لحظه ای که به نماز اول وقت می ایستادی ، حالا تو نیستی و من .... وصف حالم گفتنی

نیست .... بعد مدت ها هنوز داغ نبودنت دلم را آتش می زند ، وقت تشییع وقت خداحافظی وقت آسمانی

شدنت مثل ابر بهار اشک ریختیم و چاره ای جز قبول تقدیر الهی نداشتیم .

خاله جانم نیستی.....نیستی عزیزترینم ....... که دخترم را بیاورم و ببینی و پاگشایش کنی.

سفرت به سلامت خاله جان..... بهشت مبارکت باشد.....دیدارمان باشد به قیامت .

برای شادی روحش صلوات